Minął tydzień od operacji

Asia czuje się już całkiem nieźle. Od trzech dni dom znów rozbrzmiewa jej radosnym śmiechem, szczególnie wtedy, gdy Nesi palma odbije i goni po oparciach foteli albo na firankach się wiesza. Apetyt powoli powraca, co objawia się układaniem konkretnego wydumanego menu, głównie obiadowego. Matka nieznosząca gotować, ale dziecię kochająca nad życie jak chyba nigdy dotąd wykazuje się najwyższym stopniem zrozumienia i przechodzi niezłą szkołę cierpliwości kiwając się nad garami. "Jestem taka szczęśliwa, że zjadłam taki pyszny obiadek" - takie słowa są jednak warte największych poświęceń, prawda?
Od powrotu do domu Asia okupuje salon. Materac rzucony na podłogę ułatwia Matce wszelkie zabiegi i manewry, dziecku zaś zapewnia pełne bezpieczeństwo. Bo dziecko kręci się w nocy i z łózka spaść by mogło, a tak to daleko nie zaleci jakby co. No i telewizor jest dostępny i Myszka pomiędzy zabawą i nauką bez utrudnień może oglądać programy na swoich ulubionych kanałach (Animal Planet, Discovery, National Geographic itp.) Poza tym przez tarasowe oknodrzwi może obserwować, co dzieje się na zewnątrz, bo przez okno w swoim pokoiku to tylko na niebo mogłaby spoglądać.
Generalnie jest już dość aktywna, niemniej jednak zmęczenie daje o sobie znać częściej niż zwykle. Przed zabiegiem mowy nie było o tym, by wciągu dnia poleżała sobie, a teraz chętnie to czyni. Zresztą jak długo można wysiedzieć jednym cięgiem?
Odrabianie lekcji jest na porządku dziennym, ale idzie chwilami ciut ciężko, bo Asiolek i męczy się szybciej i tempo pracy nadal ma niezbyt szybkie. Mam niejasne przeczucie, że do szkoły wróci z pewnymi brakami w zeszytach ćwiczeń, ale w zeszłym roku dałyśmy radę (z nadmiarem tego, co w domu musiałam z Asią robić), to i teraz sobie poradzimy.

Z gipsami moje dziecko już się zaprzyjaźniło. Na czas określony oczywiście i już snuje plany, co też robić będzie, gdy się ich już na amen pozbędzie. Przede wszystkim zamierzała pobawić się w piaskownicy, słabo, jak to dziecko, orientując się w upływie czasu i wynikających z tego zmianach w aurze. Matka brutalnie sprowadziła dziecię na ziemię, bo jak dobrze pójdzie to nóżki odgipsowane mieć będzie dopiero w okolicach Bożego Narodzenia, ale dziecię zgodne bardzo jest i zamiast babek z piasku bałwana lepić będzie.
Tak więc z gipsami pełna komitywa, Matka zaś miała już okazję docenić fakt, że nie są pełne. Otóż we czwartek spuchły Myszce paluszki lewej stópki. Wyglądały naprawdę niepokojąco. Na szczęście nie trzeba było "na sygnale" do Poznania jechać, bo Matka odbandażowała gipsową rynienkę (niewidoczna dotąd stópka była od góry taka...taka "pomięta"), przybandażowała ją luźniej, i rano było już wszystko w porządku. Teraz jeszcze tylko trzeba uporać się z odleżynką, jaka mimo dbałości należytej pojawiła się w miejscu, gdzie plecy kończą swą szlachetną nazwę. Mam nadzieję, że i tym razem sprawdzi się Iruxol Mono.
To by było na tyle w mało telegraficznym skrócie. Ha ha ha. Zapraszam jeszcze do obejrzenia fotek. Co prawda poprosiła o nie Dorotka, ale Wam też pozwalam.

Z towarzyszem niedoli w oczekiwaniu na operację

Bajki, pogaduszki telefoniczne to coś co skraca czas oczekiwania

Tuż przed odniesieniem na blok operacyjny Mysia całkiem przytomnie główkuje, jakby tu ograć tatusia

Poranek, 9 godzin po operacji

Niedziela, druga doba po zabiegu

Dziś byłyśmy na pierwszym spacerze. Co prawda nie udało się dostosować do aktualnych Asikowych potrzeb wózka aktywnego, ale za to Maclaren, którego przezornie nie sprzedawałam, "poddał" się "czarom" mojego małżowina.

A takie piękne maliny rosną w naszym ogrodzie. Tzn. rosły, bo zniknęły w Asiolkowym brzuszku.

Pozdrawiam Was cieplutko i życzę miłego weekendu,
Marta.