Problemy szkolne c.d.

"Proszę pani, Asia zupełnie nie chce pracować na lekcji. Nawet ołówka nie chce wziąść (pisownia oryginalna) do ręki".
Taką oto uwagę znalazłam kilka dni temu w dzienniczku mojej córki. W przypływie rozbawienia inafantylną skargą odpisałam naprędce (przyznam, że wyjątkowo zajrzałam do zeszyciku korespondencji dopiero tuż przed wyjściem Myszki do szkoły) "A jakie sposoby Pani już wypróbowała, by Asię do pracy zmotywować i zachęcić? Bo nie wiem, co pani poradzić".
Temat przysechł - odpowiedzi na moje pytanie nie doszukałam się, nie wiem nawet zatem, czy pani do dzienniczka od tamtej pory zaglądała. I przysechłby bardziej, gdyby nie fakt, że wczoraj Asia znów przywlokła ze szkoły swój podręcznik-ćwiczenia, w którym odkryłam 20 (słownie: dwadzieścia) nietkniętych stron. Zaznaczonych krzyżykami, oznaczającymi oczywiście jedno: to wszystko mam zrobić z Asią ja.
Nie, żebym się czepiała, broń Panie Boże, choć umowa z panią była taka, że książkę Asia będzie nosiła do domu każdego dnia po to właśnie, żeby tego rodzaju spiętrzeń, zniechęcających dziecię do wysiłku, uniknąć. Ja tylko zastanawiam się, czy moim obowiązkiem jest wyręczanie pani, która onegdaj świadomie zdecydowała się osobiście sprawdzić, co oznacza powiedzenie "obyś cudze dzieci uczył" i jak dotąd ani nie przekwalifikowała się, ani miejsca pracy nie zmieniła.
Nauczycielem nie jestem, od kuchni zawodu więc nie znam, ale jakoś pewność niezachwianą mam, że jego powinnością jest uczyć. Uczyć bez względu na uposażenie i rozwiązywać pojawiające się z dziećmi problemy, bowiem takie obowiązki na siebie przyjął. Rodzice zaś, IMHO, są do pomocy a nie odwalania całej roboty za nich.
W przedszkolu sytuacja była identyczna, ale to nie był jeszcze obowiązek szkolny, więc jakoś przełknęłam niepotrzebnie wydane na podręczniki kilkadziesiąt złotych. I właściwie nie dyskutowałam z wychowawczynią o tym, że nie realizuje z moim dzieckiem obligatoryjnego (wytyczonego przez oświatę) programu nauczania. Dziś jednak sytuacja przedstawia się zupełnie odmiennie.
Poza obowiązkiem przygotowania zerówkowicza do podjęcia nauki w klasie pierwszej w przypadku Asiolka jest jeszcze kwestia pieniędzy. Za każdym bez wyjątku uczniem idą z gminy określone wypłacane co miesiąc, fundusze. Wcale niemałe, dlatego szkoły "biją się" o dzieciaki. Za moją Asią, z uwagi na niepełnosprawność, idzie dodatkowo prawie tysiąc złotych miesięcznie, koniecznych na zapewnienie jej właściwej opieki podczas pobytu w szkole i odpowiedniej do aktualnych potrzeb pomocy w nauce, zgodnie z postanowieniami komisji, która wydawała orzeczenie o potrzebie tzw. kształcenia specjalnego.
Przy min. trojgu dzieci z orzeczeniami o niepełnosprawności (max. może tych dzieci być pięcioro)w ramach tych pieniędzy zostaje uruchomiona w szkole klasa integracyjna z wychowawcą/nauczycielem głównym, i nauczycielem wspomagającym.
W klasie Asi jest więc nauczycieli dwóch, dzieci z dysfunkcjami troje (w tym jedno z naciąganym orzeczeniem). Nie wiem, jak pozostała dwójka, ale Myszka ma przyznane godziny rewalidacyjne (płatne dodatkowo), przeznaczone na wyrównywanie stwierdzonych braków i regularne uzupełnianie tego, z czym na lekcjach nie zdąży. Jak to się zatem ma do trwającej od samego początku sytuacji?
Zupełnie nie wiem, co robić. Jutro jest zebranie i aż korci mnie podsunięcie pani pomysłu na rezygnację z pracy w klasie integracyjnej, skoro sobie nie radzi. A może podnieść kwestię jednego z dzieci, które zdaniem wszystkich rodziców nie powinno znaleźć się w tej klasie ani w ogóle w tej szkole...Dziecko poza tym, że wyraźnie jest poniżej normy intelektualnej, ma również ostry stan ADHD i zwyczajnie zagraża bezpieczeństwu nie tylko klasowych kolegów i koleżanek. Czuwanie nad bezpieczeństwem jego samego wyciska pot na czole pani, co nietrudno było zauważyć podczas wspólnych klasowych wyjść. Niewykluczone, że w tym właśnie tkwi powód braku czasu dla Asi i przerzucanie na mnie obowiązku realizacji programu zerówki?
Nie jest tak, jak być powinno. Jestem przekonana, że należy zmienić tę niezdrową sytuację, nie wiem tylko, jak ugryźć problem. Sprawa dość delikatna, łatwo w jej rozwiązywaniu kogoś dotknąć i mu się narazić.
A może zaproponować układ? na moje konto trafią wszyskie pieniądze przekazywane szkole na Asię i wówczas to ja z pełną odpowiedzialnością (i bez poczucia niesprawiedliości, że ja haruję, a ktoś inny wynagrodzenie bierze i jest za wyniki chwalony) będę realizowała obowiązek przygotowania jej do klasy pierwszej? To sarkazm, rzecz jasna. Niemniej jednak doświadczenie w tej kwestii mam jak by nie było - ze swoim synem (ADHD) zrealizowałam program nauczania począwszy od zerówki, na trzeciej klasie skończywszy. Panie z Witkiem i jego nadpobudliwością psychoruchową nie radziły sobie, a ja chyba nieźle wywiązałam się ze swojego zadania, skoro chłopak nie tylko bez problemu podstawówkę skończył, ale i na studia się dostał.
Poradźcie, proszę, co zrobić...