Param param! I znów poranny sukcesik kibelkowy na koncie Asiolka. Jeszcze jakby była uprzejma w przedszkolu wołać to byłaby pewnie pełnia szczęścia. Na razie jest jak jest, czyli muszę raz na kilka dni pamiętać o świeżej dostawie pampków na półeczkę w szatni, ale nie tracę wiary, że z czasem okaże się to zbędne. Może jestem niepoprawną optymistką, ale tak już mam.
W związku z tym pomyślałam sobie, że powinnam poważnie pomyśleć o zakupie elektrostymulatora, by wspomóc Asiolkowy pęcherz w walce ze skutkami pierwotnego schorzenia. To ustrojstwo przyda się także do stymulacji mięśni nóżek i mam nadzieję na oczekiwane efekty. Cudów nie spodziewam się i ucieszy mnie bardzo choć niewielka poprawa. I zagrzeje do dalszej walki.
Acha, zapomniałabym napisać, że na dzieńdoberek (o 6-tej!) Asia wyrecytowała mi dwuwiersz "Śniegu przestań padać już, bo nie chcemy śnieżnych burz". Rzeczywiście za oknem szalał wiatr a z nieba sypało coś, co przypominało śnieg. Pakudna taka pogoda i jak na razie końca jej nie widać. A ja chcę już wiosny!!!
poniedziałek, 18 lutego 2008
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
4 komentarze:
musisz być niepoprawną optymistką...a drogi takie elektrostymulator?
myślę, że trzeba dać Asi więcej czasu to i w przedszkolu zacznie wołac o kibelek. A co do elektrostymulatora, to co to jest tak chociaż skrótowo...?
Po pierwsze - gratulacje, myśle, że wołanie na kibelek w przedszkolu to kwestia czasu
po drugie przyłączam się do Asiołkowego wierszyka ja tez nie chcę śniegu i marzy mi się wiosenne ciepełko
a po trzecie Martuś możesz kliknąc coś bliższego o elektrostymulatorze...proszę bardzo pięknie :-*
Ewciu, masz rację. Muszę być optymistką. Zawsze byłam i jestem. Mimo, że czasem nachodzą mnie nie lada wątpliwości. Ale wówczas wystarczy, że popatrzę na Asika, zrobię bilans jej osiągnięć i ...znów jestem pełna wiary w całkiem niezłą jej przyszłość.;)
Kaju, pewnie masz rację. Więc czekam cierpliwie.
Aniu, dzięki serdeczne. I j/w.;)
O elektrostymulatorze zaś napiszę po prostu w notce.
Prześlij komentarz