Płacić? Nie płacić? Oto jest pytanie...

I znów zastanawiam się, czy byłam zaślepiona radością z przyjęcia Asi do przedszkola, czy po prostu dopiero teraz zaczyna się dziać fatalnie...
Już wychodziłam z Asią do domu, gdy dorwała mnie pani z prośbą bym wpłaciła 5 dych, bo po tyle rodzice składali się na wszystko, co konieczne do prac plastycznych z dziećmi. "Rozumiem, że minus kwota za 3 miesiące?" - przypomniałam z uśmiechem, że Asi nie było w przedszkolu tyleż czasu. "No co też pani mówi?!" - żachnęła się pani M. i w ten oto sposób nastąpiła niezbyt uprzejma wymiana zdań.
Cóż, osobiście uważam, że nie powinnam wpłacać całej kwoty, skoro przez 3 miesiące moje dziecko nie miało nawet możliwości posiłkować się cudzym, pani zaś, że owszem, że muszę, bo by się inni rodzice...obrazili (stały argument na każdą okoliczność, jak zauważyłam), bo inne dzieci także chorują.
Tylko niech wskaże mi drugie takie dziecko, którego rodzice przez trzy miesiące płacą czesne w wys. 250 zeta tylko po to, by utrzymać miejsce. Rzecz rozbija się o kwotę, od której nie zubożejemy (15 zeta), jednak chodzi o zasadę. Dlaczego mam płacić za coś, z czego moje dziecko nie korzystało? Przecież podczas nieobecności nie zużywało także wody, srajtaśmy, ręczników papierowych, mydła, o ile mniej kubeczków i talerzyków było do mycia...To w końcu oszczędności dyrekcji jak by nie było. No i nikt nie musiał pilnować Asi, a pensję dostał w całości, m.in. dzięki naszym regularnym wpłatom.
I tak się zastanawiam, czy wpłacając całość nie dopuścić do dalszej dyskusji n/t (chciałam wyjść jak najszybciej, aby Asia nie zgrzała się, więc obiecałam, że porozmawiamy innym razem), czy też postawić na sprawiedliwe potraktowanie...Mój małżowin - mimo, że ugodowy bardzo i często machnie ręką byleby tylko uniknąć niesmaku - twierdzi, że nie powinnam płacić całości. A wy? Jak sądzicie?
Wiecie co? Czasami nachodzi mnie sentyment i tęsknię do czasów zamierzchłych. Tak, komunizm jednak miał nieco dobrych stron. M.in. za przedszkola "starszyzny" płaciłam przysłowiową złotówkę, co wynikało z dochodu na łebka w rodzinie i ówczesnej polityki prorodzinnej. A jednak nikt z personelu nie śmiał rozmawiać ze mną w tak obcesowy sposób, jaki jest od jakiegoś czasu właściwy pani M. i nigdy nie bałam się powiedzieć, że z czymś się nie zgadzam. Teraz człowiek słono zasila prywatną placówkę i jeszcze musi siedzieć cicho, bo na niego nakrzyczą ile siły w gardle, że ma czelność o coś się upominać...
A może to inaczej jest? Może to zwyczajne wykorzystywanie mojego i Asieńki położenia? Świadomość, że nie wyjdę trzaskając drzwiami...? Mobbing psychiczny, bo gdy nie powstrzymam języka, to rozwiążą ze mną umowę...? Nie wiem oczywiście, ale takie mam odczucia, niestety...
PS. Pewnego dnia chciałam odebrać z przedszkola wszystkie przybory (kredki, nożyczki, farby takie i siakie, pędzle itp. itd.), na które wydałam kilkadziesiąt złotych na początku roku szkolnego 2006/07. Byłam pewna, że to nie będzie stanowiło problemu, skoro Myszka już z końcem października zaczęła chorować i chodziła do przedszkola w wielką szkocką kratę, a od lutego nie chodziła już wcale (wypisałam ją przed operacją), ale byłam w błędzie. Okazało się bowiem, że to wszystko zostało wyrzucone do śmieci podczas porządków. Taaak...to święta prawda, że ludzie zwykle szanują tylko to na co sami w pocie czoła zarobią...
Dobrej nocy, kochane. Spadam zastanawiać się, jak postąpić...
PS. Zastanawiam się, czy pani "krzykalska" będzie uprzejma przeprosić mnie za swoje zachowanie...